4. Adventssonntag, 23.12.2012 - Kinderweihnacht Niederweningen
Joh 1,12 - Pfr. Mathias Rissi, Erzählung Dialekt

Liebi Chind, liebi Großi
für eu e Gschicht mitpracht, wo-n-es Wort usem Joh für eus alli verständlich macht:
im Joh 1 staht: Allen aber, die ihn, Jesus Christus, aufnahmen, denen gab er das Anrecht, Kinder Gottes zu heißen.   Joh 1,12
Zu däm Vers möcht i mini Gschicht verzelle.
De Lukas isch grad 9 Jahr alt worde und gaht i di zweit Klass. Eigentlich ghörti er scho i di dritt. Aber ebe, s'chönd nid alli di beschte sii, und de Lukas isch würklich kein Held i de Schuel. Er isch defür starch, stämmig und echli größer als di andere. Und wil er en ruche isch, setzt er sich eigentlich immer dure.
S'isch vor de Wienacht, si wänd mit de Schuelklaß es Chrippespiel uffüere. D'Rolle werded verteilt: Maria und Josef, d'Ängel, Hirte, Könige und was es alles brucht.
De Lukas wär gern de erst Hirt, oder wenigstens eine mit ere Latärne oder Flöte. Aber die Rolle sind alli schwups wäg. D' Lehrerin hät sowieso öppis speziells für de Lukas parat: "Lukas, du gisch en tolle Herbergswirt!" D'Brigitt git em Martin en Puff mit em Elleboge: "So, jetz hätter emel di rächt Rolle!" So fangeds a probe. Si lerned ihri Sprüch und Vers so gut wie möglich uswändig, das dänn au keis is Stottere chunnt. Und für Notfäll isch ja sowieso no en Souffleur da. - eine wo iiblast. Überhaupt an alles wänds tänke: E paar Kostüm sind no ume vom letzschte Jahr. Aber de Herodes brucht es schöns neus Gwand, susch glaubed die drei Könige dänn nid, das är de König in Jerusalem sig. I d Probe gahts vo Mal zu Mal besser. Endlich chunnt de Tag vo der Uffüerig.
En Huufe Lüt sind da, wie jedes Jahr. De Saal isch gstosse voll. All Lüt wänd die Wiehnachtsgschicht gseh: mit Hirtestäb und Chrippe, mit Bärt, Chrone und Heiligeschii und Ängelflügel - und e ganz Bühni voll helle Chinderstimme und -Gsichter.
Und dänn gaht Vorhang uf, s'Spiel fangt a. De Ängel chunnt zur Maria und git ere de Pricht vo Gott, daß si wärdi de Jesus, de Heiland übercho. Dänn pschlüßt de Kaiser Augustus, er well e Volkszelig durefüere.
Mit eine Trummelwirbel, so luut, daß all Lüt verschrecked prichtets de Herold au in Nazareth.
Und de Josef und d'Maria müend sich au ufmache und uf Bethlehem gah, will de Josef döt Bürger isch. E langi müesami Wanderig händs hinder sich, wo si in Bethlehem achömed. "Jetz mag i dänn würcklich nüme", seit d'Maria, si hät ja en dicke Buuch, will s'Chindli gli uf d'Wält sött cho. Guet wie d'Maria und de Josef spiled, me meint würklich grad, si siged di ächte Lüt vo de Bible.
Und jetz chunnt die Stell wo de Josef sini Maria sorgfältig zur Herberg füert. Es hät als Kulisse e Papierwand, wo d'Herberg ufgmalet isch und sogar e richtige Hustür händs iigsetzt. Sorgfältig chlopft de Josef a, daß d'Kulisse nid umfallt, aber au, will er nid will unverschämt frech sii.
Eusen Lukas wartet als Wirt hinder de Türe uf sin Iisatz. Namol chlopfet de Josef.
"Was wänd er?" rüeft de Wirt use und macht chreftig d'Tür debii uf. "Mir sueched Underkunft"
"Sueched ame andere Ort!" De Lukas lueget ganz stiiff und streng gradus und mit dütlicher Stimm hänkt er a: "Mini Herberg isch volle."
'Bös seit er's, grad wiener amel uf em Heiwäg isch', dänked e paar vo sine Klassekamerade.
De Josef probierts es zweits Mal: "Herr, mir händ scho überall gsuecht und chömed eifach niene under. Mir chömed wiit her. Und mir möged fascht nüme."
"I däre Herberg gits kei Platz für eu! Händers ändlich verstande?!" De Lukas macht sinere Rolle als Wirt alli Ehr. Er isch so sträng: woner gseit hät: Händers ändlich verstande, da sich d'Maria grad zämezuckt, so isch si verschrocke.
"Bitte, bitte, liebe Wirt, lueg, das isch mini Frau, d'Maria. Si erwartet glii es Chindli, si brucht dringend en Platz zum sich usruebe. Ihr händ doch sicher no es Eggli i euern Huus für eus..." Es git e chlini Pause. De Wirt git nid grad ume. All Lüt merkeds, ou jetz hät er sin Värs vergässe, me gseht ems richtig a, wiener d'Wort suecht. S'isch scho fascht piinlich still.
Da flüschteret de Souffleur so luut er cha: "Nei, gönd furt!" "Nei", seit de Lukas fast automatisch,"gönd furt!"
Truurig leit de Josef sin Arm um d'Maria und sie chered sich um zum es Stückli wiitergah. Aber de Wirt gaht i sini Herberg zrugg. De Chnächt chunnt jetz dänn zum d'Maria und de Josef in Stall füere. De Lukas bliibt aber uf de Schwelle vom Wirtshuus stah und lueget dämm truurige Paar na - mit offenem Muul, d'Stirne voll Sorge i Falte gleit, und alli händ's dütlich gseh: daß em Träne cho sind.
Und plötzlich wird das Chrippespiel andersch, als alli, wo me je ufgfüert hätt.
"Bliib da, Josef" rüeft luut de Lukas, "bring d'Maria mit dahäre!" Sis Gsicht verzieht sich zume breite, frohe Lache: "Ihr chönd mis Zimmer ha!"
Es hät Lüt geh, nachhär, wo gseit händ, de Lukas heig s'ganzi schöni Chrippespiel verdorbe.
Aber vili, fast alli händ gfunde: "e sone schöns Chrippespil, wos eim würklich nach Wiehnacht z'Muet wird, so e schöns wie das heiged sie no gar nie gseh.
Und s'bescht: D'Klassekamerade vom Lukas, die händ gmerkt: "De Lukas hät ja es weichs Herz! Das hettemer nie tänkt. Jetz hebemer aber dänn richtig zäme!"
Im Joh häts gheiße:
"Allen aber, die ihn, Jesus Christus aufnahmen, denen gab er Anrecht, Gottes Kinder zu heissen."
 

Pfr. Mathias Rissi

 

Zum Predigtverzeichnis            Zur Hauptseite

 

Evang.-ref. Kirchgemeinde Niederweningen